Klein maar Fijn

(Let op: deze review bevat spoilers!)

Pimpen en hamsteren.

Na het afscheid van Marco werden de zes overgebleven deelnemers in de derde aflevering met de opdracht “Pimp my ride” uitgedaagd in vier uur tijd een kant-en-klaar metalen automodel in schaal 1:24 op te leuken. Alles mocht, maar onthoud: de auto is de basis van de creatie.

Net als met de televisies in aflevering 1 lijkt het wel op vroegere tv-programma’s als Ren je rot en Stuif es in. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Hollen, anders is je favoriete autootje weg. Tessa aast op de knalgele klassieke Fiat 500, Volkswagenfanaat Peter twijfelt kort tussen Kever en T1 bus en kiest snel de Kever. Rick had zijn zinnen al op de Landrover 110 gezet, Suzan snelt blijmoedig naar de Jeep Wrangler, Britt omarmt een trage Trabant 601 en Marielin sluit af met een 1966 Chevrolet C10.

Het aanpassen van bestaande diecast-modellen is niet eenvoudig: het gietmetaal is bijvoorbeeld relatief dik, toegevoegde objecten ogen snel grof en iets erop lijmen lukt vaak slechts met secondelijm. Het naar hartenlust verweren is misschien nog het minst moeilijk. Zeker niet voor Rick, in zijn ruime ervaring met militaire modelbouw heeft hij het weatheren onder de knie. Hij weet meteen wat hij wil: een tafereel met een oude, verroeste Landrover waar een portier loshangt. Hoewel rijp voor de sloop, zet hij de wagen te koop. Wie wil ‘m nog hebben? Het geheel ziet er echter goed gemaakt uit. Peter is blij met het onderwerp, maar worstelt met de uitvoering: auto’s in schaal 1:24 is zijn specialiteit, echter als modelbouw in plastic, een gemakkelijker te bewerken materiaal waarin hij zich helemaal kan uitleven. Zijn Kever krijgt alleen een toegevoegd imperiaal met surfplank, Tessa haalt de voorstoelen uit haar Fiat en maakt een scène van bermtoerisme, Suzan zet brutaal de zaag in de Jeep en verlengt het chassis tot een mobiel biljart. Marielin gaat uit kamperen met een tent over de laadbak en Britt veroudert haar Trabant tot een schim van ooit betere tijden.

Even rap als de kandidaten hun voertuigen moesten kiezen schieten de camera’s langs de uitwerking. Alweer wordt de kijker voornamelijk met stress en opvliegendheid van de kandidaten verveeld. Ja Jan, je kan Marielin beter niet jennen ook al is het aardig en behulpzaam bedoeld. Willen we dit echt zien? Let eens op! Britt benoemt een interessante techniek: ze wil bakpoeder voor het optimale verouderen gaan gebruiken. Mooi, want je kan hiermee in combinatie met verf een realistisch korrelig roesteffect verkrijgen. Jammer dat we dat proces niet te zien krijgen. Waarmee heeft Suzan haar Jeep verlengd? Hoe maakt Peter zijn imperiaal, of bouwt Marielin haar tent? We mogen het allemaal zelf uitzoeken. Materialen voor de ondergronden worden merkloos buiten beeld gehouden, maar de geoefende kijker had UHU houtlijm en Faller strooimaterialen al herkend.

De bouwers lieten in deze opdracht opvallend grote verschillen in creativiteit en uitvoering zien: wie het in deze wedstrijdfase nog laat liggen valt mogelijk snel af. Het gemiddelde jury-oordeel was terecht: het draaide bij deze opdracht om het pimpen van de auto en daar had een aantal kandidaten (Tessa, Marielin en Peter) te weinig mee gedaan of een te veilige keuze gemaakt (Rick). Alleen Suzan en Britt sprongen uit. Het eindresultaat van Britts Trabi was werkelijk verbluffend. Goed, de duroplast carrosseriedelen van Trabant roesten in het echt niet, maar het gaat om het totale effect. De lap die over het dak was gedrapeerd, de motorkap die getordeerd een stukje open stond, het was allemaal even overtuigend. Een terechte winnaar. Niet zo bescheiden Britt!

De tweede opdracht, die evenals in aflevering 2 voor het grootste deel thuis mocht worden gebouwd, vertederde presentator Jan Versteegh de deelnemers met een heuse hamster, genaamd Harrie. Voor Harrie moest in een glazen bak een hamster-hang-out worden gebouwd naar een landenthema waarin Harrie zich niet zal vervelen. De kandidaten mochten op rangvolgorde van de vorige opdracht kiezen. Als eerste Britt met Frankrijk, daarna Suzan met Verenigde Staten, Rick met Japan, Tessa met Indonesië. Peter met Egypte Marielin kreeg als laatste Finland toebedeeld. Na aanvankelijke strubbelingen lukte het iedereen naar tevredenheid invulling aan de opdracht te geven. We zagen kort Suzan aan een lange rechte trap in schuimplaat werken, Peter is gelukkig met zijn afgeknotte piramide (moeilijke vorm!) en het werk van Britt toont veelbelovend de aanzet een oude, verweerde gevel. Juryleden Bobbi en Dido vragen hier en daar wat de toegevoegde speelwaarde voor hamster Harrie gaat worden. Goed, want dat aspect zal straks stevig meewegen in het eindoordeel. En vergeet uiteraard de schaal 1 op hamster niet! Bij Tessa en Rick zien we tussentijds al behoorlijk gevorderde werkstukken. Had ook hier kort tussenfases laten zien... Het werk van Marielin blijft buiten spel, de regie vindt het van het mooiste meisje van de klas kennelijk vooral interessant haar nervositeit en ergernissen in beeld te brengen. Het eindresultaat moet duidelijk een verrassing blijven.

Wie zeker verrast, is Suzan met haar New-Yorkse metrostation in twee lagen. Alles ziet er levensecht uit, van zwerfaval, affiches en opschriften tot de kille witte verlichting aan toe. Hoe heeft Suzan dit klaargespeeld? Ach… Britt volgt op de voet met haar Franse dorpstafereel. Perfect tot in de details, al mogen we niet weten hoe zij bijvoorbeeld haar baguettes en pains zo knapperig heeft kunnen bakken... De jury bekritiseert haar setting als wat “te verlaten”, maar dat deert Harrie niet. En wat kan Britt goed bouwen! In de eerste aflevering dacht zij nooit aan de ruim dertig jaar langere bouwervaring van Peter te kunnen tippen, maar deze kloof is inmiddels al ruimschoots gedicht. Overigens laat Peter in deze opdracht wel zijn beste kunnen zien, zijn interpretatie van de Egyptische Gizeh-vlakte is overtuigend. Rick en Tessa hebben overduidelijk hard aan hun hamsterverblijven gewerkt, maar wellicht zijn ze net iets te braaf en ook niet overal even goed op schaal. De geteisterde Marielin blijft echt achter. Haar Finse winterlandschap is voor de jury te weinig uitgewerkt. Helaas eindigt voor de Haarlemse kunstenares het Klein-maar-fijn-avontuur. Zij voelt zich in haar eigen kunstuitingen meer op haar gemak en zal daarmee hoogstwaarschijnlijk ook overtuigender presteren.

Al met al hebben de vrouwen na pas drie afleveringen nog altijd een voorsprong. Ga zo door!